Το project μας επικεντρώνεται στη διειδική στόχευση κυττάρων καρκίνου του προστάτη. Αξιολογούμε ένα ετεροδιμερές το οποίο στη δομή του περιλαμβάνει τα PSMA-617 και DOTA-RM2 και στοχεύει τόσο τους PSMA όσο και τους GRP υποδοχείς (υποδοχείς που υπερεκφράζονται στα καρκινικά κύτταρα του προστάτη). Και τα τρία μόρια, το διμερές και τα μονομερή, ραδιοεπισημαίνονται με το διαγνωστικό ραδιονουκλίδιο Ga-68 και παρουσιάζουν υψηλά επίπεδα επισήμανσης (>93%). Πραγματοποιούμε διαδικασίες εσωτερικοποίησης, προσδιορίζουμε συγγένεια δέσμευσης και δυνατότητα αναστολής (με υπολογισμό του IC₅₀). Σε αυτούς τους in vitro προσδιορισμούς χρησιμοποιήθηκαν δύο διαφορετικοί τύποι κυττάρων, τα LNCaP (PSMA+, GRPr -) και τα PC3 (PSMA-, GRPr+).  Τα μελλοντικά μας σχέδια περιλαμβάνουν μελέτες βιοκατανομής σε υγιή πειραματόζωα και παθολογικά μοντέλα που φέρουν όγκους LNCaP και PC3

Tα νανοσωματίδια χρυσού, έχουν βρεθεί πολύ αποτελεσματικά στη διάγνωση και θεραπεία του καρκίνου, λόγω των φυσικοχημικών τους ιδιοτήτων, της εύκολης τροποποίησης της επιφάνειας τους, της χαμηλής τους τοξικότητας και της βιοσυμβατότητας. Από την άλλη, το ^99mTc, χρησιμοποιείται λόγω της εκπομπής ακτίνων γάμμα χαμηλής ενέργειας (140keV), του κατάλληλου χρόνου ημιζωής (6.02h) και της εύκολης διαθεσιμότητας από τις γεννήτριες ⁹⁹Μο/^99mTc. O σκοπός της μελέτης, είναι η επισήμανση νανοσωματιδίων χρυσού (AuNPs) διάφορων μεγεθών, με προσδέτες που έχουν ομάδες θειόλης (λειτουργώντας σαν άγκυρα για την επιφάνεια των νανοσωματιδίων χρυσού), που επιτρέπουν επισήμανση με 99mTc-carbonyls. Oι ομάδες θειόλης είναι ο πιο σημαντικός τρόπος σταθεροποίησης για νανοσωματίδια χρυσού οποιουδήποτε μεγέθους, επειδή οδηγούν στον σχηματισμό ισχυρών δεσμών Au-S. Mετά την τροποποίηση της επιφάνειας των AuNPs και την επισήμανση με ^99mTc-carbonyls, πραγματοποιούνται μελέτες σταθερότητας in vitro σε ανθρώπινο ορό καθώς και σε διαλύματα κυστεΐνης και ιστιδίνης, προκειμένου να αξιολογηθεί τη σταθερότητα των επισημασμένων συμπλόκων in vivo. Eπιπλέον, διεξάγονται μελέτες κυτταροτοξικότητας για να εξεταστεί η πιθανή τοξικότητα των σχηματιζόμενων συμπλόκων, καθώς και μελέτες βιοκατανομής σε μοντέλα ζώων που φέρουν όγκο.